بررسی تشبیه در دیوان منوچهری دامغانی

مقصود اصلی از سخن، تفهیم معانی و تقریر حالات مختلف به شنونده است و هر شاعر یا نویسنده ای به دنبال رسیدن به این هدف از ابزاری استفاده می کند و آنچه ما به آن می پردازیم مهمترین این عناصر یعنی عنصر تشبیه است. با مطالعه ی یک اثر هنری می توان به طرز فکر و شخصیت و حتی شیوه ی زندگی صاحب اثر پی برد به عنوان مثال شعر شاعران درباری از جمله شاعر مورد نظر ما پراست از تشبیهات حسی و مادی؛ تشبیهاتی که فقط سخن از گل و بلبل و زر و زیور و باده و جام می گوید، اشاره ای به مسائل معنوی و ماورایی شده و نه از جامعه و مشکلات مردم آن خبری هست. با مطالعه ی دیوان منوچهری پی به شخصیت مادی گرا و اشرافی شاعر می بریم. منوچهری مداحی است که تنها تفاوتش با شاعران دیگر تشبیب های قصاید مدحی اوست که نسبت به قسمت مدح فزونی دارد. در این پژوهش تشبیهات دیوان منوچهری مورد بررسی قرار می گیرد بنابراین تمامی ابیات این دیوان مورد مطالعه قرار گرفته و ابیاتی که در آن تشبیه و استعاره وجود دارد، استخراج شده و به صورت یک فرهنگ تنظیم شده است. محقق پس از بیان کلیات تشبیه و استعاره و انواع آن و همچنین ذکر نکاتی در مورد زندگی و سبک شاعر در دو فصل، تمامی تشبیهات دیوان را در فصل سوم مورد بررسی قرار داده است.